Konuşan İstanbul Şiiri - İhsan Yıldırım

Şairler Şiirlerinde
İstanbul’u anlatırlar.
Yolu İstanbul’dan geçenlerin
Serencam’ıdır bu.
Ben ise;
Eskimiş bedenime yaslanarak
Deniz’in yüzünde tebessüm eden
Bulutların arasında bir şeyler aramaya çalışan
İstanbul zedeyim.
Tanımaksa eğer onu,
İstanbul’u mesken tutup yaşamak,
Ya da Taşra’lı olmak
Ne fark eder ki!
Nazarımı,
Ayasofya’nın kubbesi üzerinde biriken
Boynu bükük güvercinlerin
Anlam dolu bakışlarına çeviriyorum.
Ve onları hayalen dinliyorum.
“Bu kubbeler bizim evlerimiz.
Çünkü biz burada emin ellerdeyiz
Ya siz? Ya siz…? ”
Kafam karışıyor.
Toparlamaya çalışıyorum
Ve mırıldanıyorum,
“Ne oldu bize? ”..derken
Yakınımda bulunanlardan biri
Bana doğru bakarak
“delimidir ne” diyordu.
Oysaki şu memlekette
Önlüksüz dolaşan nice deliler var.
Zira onlara akıllı olduğumu söylesem
bana inanırlarmı ki?
İstanbul’u
Kürre-i nuhas’ın toplarının namlularından soruyorum.
Her nedense onlarda suskun
Bir türlü cevap alamıyorum.
Ben İstanbul’u
Kahvehanelerinde ki oyun masalarında,
Ne de meyhanelerinde ki
kadehlerin üzerinde bulunan
dudak izlerinde hiç, ama hiç aramadım.
Çünkü, oralardan Bizans’a çıkan
Karanlık sokakları gördüm.
Ey kıt’aları aşan Yarenlerin kutsal şehri!
Bir zamanlar herkesler
İstanbul’lu olmak isterdi.
Ah bir konuşsan,
Bağrına bastığın kahraman şehitlerini
Bizlere tek tek anlatsan.
Tüylerimiz yeniden diken diken olsa.
Başlarımız dim dik dursa.
Seni ve bizi bu hallere getirenler utansın.
Vicdanlarının ateşinde ebediyyen yansın…
Fakat ben;
Yine de ümitsizliğe beş para vermem.
Çünkü kainat’ta öyle bir nam’ın var ki,
Kitaplarda ki İstanbul gibi
Dirilirsek eğer,
Bilmelisin ki şu cihan yeniden titrer.
Onun için ben
FATİH’İN İSTANBUL’UNA SEVDALIYIM.