Konuşan da Benim, Duymayan da

Gece uzun gelmez bazen,
İçinde daha karanlık bir yer taşıyorsan.
Kalabalık içinde yalnız kalmazsın,
Zaten kimsede kalmamışsan.

Kimi zaman güldüğün şey,
Sadece ağlamanın ertelenmiş hâlidir.
Geçmişin bir yük olur omzunda,
Ama garip olan ne biliyor musun?

Asıl ağırlık,
Taşıdığın şey değil,
Bırakamadığın şeydir.

Kimi zaman unuttum dersin,
Oysa hatırlamak
Daha az acıtır.

İnsan hep güçlü görünür,
Ama en çok kırıldığı yerden sızar.
Ve en sessiz yürüyenler,
En çok bağıranlardır içinden.

İşte buradayız.
Derinlik dediğin bazen kuyu değil,
Sadece uzun süredir
Kendinle baş başa kalmamak.

İstersen daha da ineriz.
Ama burası bile ağır geldiyse,
Oturalım biraz.