Konuşamıyorum Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sustum.
Sustukça büyüdü içimde fırtına.
Artık kelimeler değil, bakışlar yaralı.
Ve ben... gülüşümü bile gömdüm mezara.
Yokluğunun adını kazıdım dilsiz duvarlara.
Şimdi tavan bile bakamıyor kan çanağı gözlerime.
Hep aynı son,
Hep aynı başlangıç...
Biri kapatsın yüreğimin acıtan, kanatan, sancıtan yanlarını.

Kadere suç bulduğum bu kaçıncı acı?
Şimdi dilimi zincire vurmak,
Dudaklarımı jiletlemek,
Ve dizlerimi vurup kırmak istiyorum.
Of... Bu neyin külü,
Bu neyin yağmuru?
Bedenim sırılsıklam,
Üşüyor hayallerim.
"Çay koy, geliyorum." diyecek dostum bile yok.

Güneş bile doğmaz oldu odama.
Ay, kıskandı gülüşlerimi; döndü arkasını.
Denizlerin dalgası kayboldu,
Sen gittin, gonca gülüm soldu.
Şimdi ne yaşıyor, ne ölüyorum.
Sadece suskunum.
Susuşlarımda saklıyorum içimdeki "sen"leri.
Susmanın bu kadar kanattığını yeni yeni öğreniyorum.
Geveze yüreğime inat sustum.

Ey yerle göğü yüreğime koyup giden yar,
Çatlamış toprakların suya hasreti gibi,
Hasret kalsa da avuç içlerim ellerine,
Atmam bir adım geri.
Sen umutlarımı, yarınlarımı, en çok da hayallerimi yıktın.
Yüzüme gelip yerleşen çizgiler kadar çaresizim.
İnsan sonuna adım adım gider mi?
Yürümeye ilk başladığım gün babam tutmuştu elimi.
Sonra o gidince, bir daha hiç yürüyemedim.
Sen geldin, kanat taktın.
Şimdi ise kırık kanatlarımı yapıştırıyorsun.
Hem kırıp hem yapıştırmanın adı ne?
İz kalmaz mı?
İz kalır be...
Tıpkı acıların dilime attığı neşter gibi.
Konuşamıyorum.
Konuşsam belki "Dur, gitme!" derim.
Ama konuşamıyorum.
Konuşamıyorum, yar...
Konuşamıyorum.
02.07.2025 13:44