Kontes Şiiri - Fuat Çelik Agirî

Kamburlaşmış sırtı, ufalmış ve sapsarı yüzüyle, ipince sırma gibi kirden kıvrım kıvrım olmuş saçlarıyla, ince bacakları eski kot pantolonunun içinde, zamanın içinden fırlamış gibi duruyordu. Uzun yılların yorgunluğunu sırtındaki paltosuyla taşıyor, kalın tabanlı ayakkabılarıyla loş, anason kokulu meyhanenin merdivenlerini ağır adımlarla çıkıyordu. Yüzü yorgundu ama gözlerindeki cesaret hâlâ dimdikti. Sürekli saçlarını düzeltmeye çalışıyor, her hareketiyle geçmişten gelen bir zarafeti barındırıyordu.

Meyhanenin müdavimlerine doğru yaklaşıp avuçlarını açtı. Sesi alçalıp yükseliyor, ama kimseyi zorlamıyordu. “Beş liranız var mı? On liranız var mı?” diye sordu. Ne utanç ne de ezilmişlik hissediliyordu hâlinde. Sadece insanlara, onların vicdanına sesleniyordu. Kimisi cebini yokladı, kimisi gözlerini kaçırdı. Birkaç kişi ona para uzattı. On liralar, beş liralar, on beş lira verende oldu(o da bendim) avucu dolmuştu sıkı sıkıya tutuyordu paraları
Paraları sıkıca kavradığında sesi bir an değişti. Bu kez içinde hafif bir mahcubiyet vardı. Oturanlara dönüp, “Getireceğim paranızı,” dedi. Başını hafifçe eğerek, söylediklerini onaylar gibi bir hareket yaptı. Kimileri tepki vermedi, kimileri aldırışsızdı. Ama o, biraz daha yüksek bir sesle aynı sözü yineledi: “En kısa zamanda paranızı getireceğim.”dediğinde belkide hiç bir zaman buraları hatırlamayacaktı.
Ardından arkasını dönmeden, ağır adımlarla gerisin geri çıktı. Kalın ayakkabıları merdiven basamaklarına sürtünüyor, her adımı yılların yükünü taşıyordu. Kapının eşiğinde duraksadı, sonra sokağın soluna doğru yürümeye başladı. Birkaç adım attıktan sonra, sanki önceden tasarlamış gibi sağa döndü. Kamburu iyice belirginleşmişti. Yolun karşısına geçmek için adımlarını sıklaştırmaya çalıştı. Dengesini korumaya çabalarken, bir maraton koşucusu ya da yüz metre yarışında start çizgisini geçen bir atlet gibi son bir gayretle hızlandı. Karşıya geçtiğinde, gölgeler arasında kayboldu.