Kolye Şiiri - Selami Karabulut

KOLYE

küçücük bir kolyeydim zarif boyunlarda uğultu
ambalajımı sahte sandım etiketimi rumuz
özenle yerleştirilmiş iki göğsün arasında şaşkın
ışıl ışıl gülümserdim gönencimi kıskanan göğe
bakıp da saflığıma pırlanta gibi dediler
aldandım: metalin soğukluğuymuş aşkın inceliği
oksidin hızı kiralık sevincim kadar sahi

ah! iyi bilirim umarsızken nasıl da yakınlaşır son
dizgilerim inciydi beneklerim ebemkuşağı
dedim ya aşk için yaratılmıştım imitasyon çağında
ki fena değildi imajım sakin ve yumuşak
dalgın gamzelerim uykulara dadanmış bela
yalnızca benimdi sıcaklığında uyuduğum gerdan
her iç geçirişinde sarsılarak duyardım adımı

ancak karanlıkta saydamlaşır yorgunluğun gizi
az mı bu mutluluk fark etmeden yaşamışım aşkı
varoluşumun tek albenisiydi ucunda salındığım zincir
zayfladıkça anıların dili her gün biraz daha ağır
lanetlenmiş bir halkaya döndüm asılı durduğum yerde
uğursuzun biriydim artık büyüsünü yitirmiş masalkuşu
ayıldığımda kendimi çöpkutusunda buldum