Kolye Şiiri - Yunus Emre Eker

Bir çimene bağdaş kurmuş oturuyorum...
Yaşım sevecek kadar olmuş
Aynalara barışığım
Yok ne bir çizgi ne bir kırışığım
Hevesliyim sokaklara, görürüm seni diye
Çocuğum avucumda sana aldığım hediye
Cesaretim yok ya vermeye, nasıl olsun ki?
Ben evinin önünden geçerken kafamı kaldıramıyorum
Nasıl vereyim ekmeğim tuzum nasıl vereyim...

Çok zaman sakladım hediyemi kalpli bir kolye
İçine resim konulandan adını koyamadığıma almışım
Bir gün veririm diye saclarına bakar
Bir gün aralar takarım umuduyla...

Çok zaman saklı durdu o kolye,
Baktım gönlümde parlayanımın hediyesi paslanmış
Öyle korkak yanımda sana kalmış...

Evden çıkınca sevindim kendi gidişime
Sokağından geçemem artık gidişini göremem diye...
Okul yolunda ağır yürüdüğüm geldi aklıma
Peşin sıra saçının düşen teli kaldı işte bir kitap arasında...
Gidişin son bahara gelmiş mevsimle ağladık
Ardın sıra lafın geçti, kimi sever, kimi kalırdı
Öyle ya sevdiğini alamayınca insan sevilen ölmüş olarak anılırdı...