Kızım için Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Bir akşamüstü sustu evin dili,
Pencerede sararan ışıkta adın kaldı.
Bir sandalye eksik, bir fincan boş,
Ve ben hâlâ, yokluğunun sesini dinliyorum.

Sen gülünce bahar olurdu odalarda,
Şimdi her sabah biraz kışa benziyor.
Sanki her şey yerli yerinde ama değil,
Çünkü senin yerin kalbimin tam ortasıydı.

Bir yastığın kenarında saç telin kaldı,
Bir elbise, bir gülüş, bir çocukluk yankısı…
Her şey sende başlar, sende biterdi,
Şimdi her şey sessiz, ama ben değilim.

Dön desen dönmem artık zamana,
O anı bir kez daha yaşamak için.
Sen koşardın, ben izlerdim;
Dünya o kadar güzeldi ki, anlatmaya kıyamazdım.

Geceleri lambayı biraz daha kısarım,
Sanki uykundan uyanırsın diye.
Rüzgâr perdeyi hafifçe aralar,
“Baba…” dersin gibi olur,
Ama değil, yalnızca rüzgâr konuşur.

Bir gün gelirsin belki,
Ses etmem, alıştım beklemeye.
Bir baba beklerken yaşlanmaz derler,
Ben de bekliyorum, yaşlanmadan.

Küçüktün bir zaman, elimdeki serçe gibiydin,
Korkardım, uçarsın diye.
Şimdi anlıyorum, sevgim o kadar büyüktü ki,
Sana kanat olmuş fark etmeden.

Ne zaman aynaya baksam seni görürüm,
Gözlerimde bir çocuk, yüzümde bir dua.
Sanki her sabah senin için doğar güneş,
Ve her akşam seninle kararır dünya.

Eğer bir gün duyarsan sessiz bir rüzgâr,
Bil ki o ben olacağım,
Saçlarının arasına düşen bir baba duası gibi