Kızıl Mavi Şiiri - Ömer Yücekaya 2

ı
yalnızlığına tütün sarıp
hüznüne rakı döküyor şimdiler de
öyle uzun zaman olmuş ki gülmeyeli
yani bir tebessüm etse…
sanki yer yerinden oynayacak

hangi kadrajdan baksan yüzünün deltasına
ya çatık kaşlı bir öfke
ya da hüzzam bir efkar geçiyor
yanılıp ta gülecek olsa…
sanırsın yedi uyuyanlar uykusundan uyanacak

bazen ahraz bir dağ gibi hınca hınç susuyor
bazen de küfreder gibi kallavi bir “of ulan of” çekiyor
iki kadeh daha içse…
korkarım göğsünden yüreğini çıkarıp
gök kubbeye taş diye fırlatacak

ıı
tanırsın sen onu…
tanırsın bir zaman tırnaklarınla sırtına kan vadileri açıp
cehennem yataklarda küçük ölümlerle öldürdüğün
öpüşü dağlı
susuşu dağdağalı o adamı…

ki o adam...
el değmemiş bir masal gibi sevmişti seni
sen temcit pilavı gibi hep aynı minvalde sunup aşkı
azı karar çoğu zarar sevdirirken kendini
yüreğini orta yere serip
samanlıkta iğne arar gibi sevmişti

hatırla…
kamikaze pervaneler gibi
nasıl pervaneydi peşinde
gölgeni bile nasıl mabedi bilirdi
bir yüz görümlüğü görebilmek için
ağaç kovuğunda eşini bekleyen sincaplar gibi
az mı bekledi seni

sen nobran bir kasırga olup
yakıp yıkarken gönül evini
acısını sek içip
ateş çemberinde bir akrep gibi
az mı zehirledi kendini

ııı
olurda bir gün…
tebdili kıyafet giymiş mağrur bir sultan gibi
onun cehennemine sürersen atını
izbe bir köşede
ipi kopmuş tespih gibi dağılmış
boğma rakı gibi boğulmuş bir halde bulursan onu
sakın susma
susup ta tuz basma yarasına

konuş…
sesinin en şefkatli tınısıyla dokun
jilet artığı acılarına
oku duvarlara yazdığı sana ve kana belenmiş şiirleri
sigarasızsa sevda kokulu bir sigara ver
üşüyorsa ört üstüne gölgeni

ve…
kaldır başını da bak
balık katliamı yapılmış kanlı denizlere çevirdiğin
kızıl mavi gözlerine bak

bak ve gör kendini.