Kızıma Şiiri - Halil Özcan

Sevgili kızım, üşüteceksin.
Yağmur yağıyor, sağanak yağmur.
Gel göğsüme, gel kollarımın altına.
Sevgili kızım, üşüteceksin.

Bak, ayakkabını kirleteceksin:
Çamur, kaldırım taşları, çamur...
Gel kucağıma, gel kollarıma.
Bak, ayakkabını kirleteceksin.

Kapıdan, pencereden uzat burnunu;
O yağmurdan çamurun kokusunu çek.
Bu yağmurlarda ben de, bir yol yorgunu,
Kızım, sen bir kelebeksin, güzel bir çiçek.

Dur, güzel kızım, koşma öyle sen!
Düşersen, sızlar içim, yanar ciğerim.
Koşarken nasırlı ellerimden tut;
Tuttuğundan beri nasırsız içim.

Yüreğimi hoplattın, onmaz bakışla;
Gözümden, gökyüzünden öyle akışla.
Bu yağmur dinmez böyle, yağışla;
Güzel kızım, çölleri yeşerteceksin.

Bak, diniyor yağmur, sen üzüldün diye.
Bu yüzden, bir an olsun üzülme bile!
Ben yanarım yüreğimin şu bam teline;
Güzel kızım, bir tek sen ses vereceksin.

Ellerinle değ karlara ve çamurlara,
Zıpla kaldırımdan kaldırımlara!
Uzaklaşma buradan, çok uzaklara;
Bu mahalleyi sen ne bileceksin?

Güzel kızım, hislerimi dökeyim, topla,
Sallan salıncakta, oyna bir topla!
Beklerim seni kaydırağın ben en ucunda;
Bu park, gönül parkı, çok seveceksin.