Kıyısına Varamadan Şiiri - Seyrani Göl

Ben de sustum,
ama başka bir sessizlikte.
Senin sustuğun yerde değil,
belki tam karşı kıyısında.

Sana gelmeyi bildim
ama kalmayı öğrenemedim.
Rüzgâr oldum, geçip gittim
kokunu içime çekemeden.

Sözlerimin arkasına
sakladım korkaklığımı.
Yüreğini göremedim değil —
bakamadım, çünkü biliyordum:
orada kalmak,
kendimle yüzleşmekti.

Şimdi anlıyorum,
yanmak değilmiş mesele,
senin gibi sönmeyi de göze almalıymışım.

Ama ben,
ateşi bırakıp gidenim.
Sen küllere sarıldın,
ben kaçtım dumanından bile.

Geç kalan bir sesim artık,
eski bir şarkının unutulmuş nakaratı gibi.
Esen rüzgârda hâlâ sen varsın,
bense yokum...
çünkü hiçbir zaman tam anlamıyla
orada olamadım.
S.GÖL