Kıyam-et Şiiri - Ayhan Ulu

Artık sevmelere çok uzağım !
Kalbimdeki yaralarım hala kanıyorken yelken açamam yeni bir güzele , kanadı kırık bir melek gibi düşmüşüm yaşam denen gezegene, rotası olmayan bir kaptanım sürükleniyorum bir meçhule varcağım yer besbelli gidiyorum Kıyam-et e.
Çünkü kalbim hâlâ enkaz,
Aşk dediğin rüzgar bile içime çarparken kırıyor beni.
Ne gökyüzüm tanıdık, ne yerim sabit,
Benliğimde bir gurbet var,
Ne yana baksam yabancıyım kendime.

Rotası olmayan bir kaptanım artık,
Haritam yok, pusulam kırık,
İnançsızlıkla çiziyorum kaderimin dalgalarını,
Her liman bir hayal,
Her iskele bir hayal kırıklığı...

Sürükleniyorum bir meçhule,
Varacağım yer belli değil…
Kimi zaman sonsuzluk gibi hissediyorum yolu,
Kimi zaman bir uçurumun kenarında
Kendi sesime bile yabancı düşüyorum.

Ne bir gemi bekliyor beni kıyıda,
Ne de bir el uzanıyor karanlıktan…
Ve ben,
Gidiyorum.
Kendi içimde çöken bir karanlığa,
Sessizce, sitem etmeden, gözlerim yorgun ama uyanık...

Gidiyorum Kıyam-Et'e,
Çünkü kalbim artık sevgiyle değil,
Küllerle dolu.
Ve bazı yıkımlar olur ki,
İnsan yeniden doğmak istemez...
Sadece,
Yok olmak ister,
Sessiz, izsiz, isyankâr bir yıldız gibi
Kendi kıyamında sönmek ister...