Kıtlık Şiiri - Gökhan Zincir

içi boşaldı günlerin
tadı çürük, geçkin…
gecesinde sen olmadan
keyif vermiyor akşamüstleri
kirpiğimin gölgesi yüzümde hep
kanmıyor gördüğüm
her yandaki yalnızlıktan

eve dönüş yolları dolambaçlı
çıkmaza yürüyor her denediğim
adımlarım kötürüm oysa
anahtarları mahzun cennet odamın
kim sildi kapıların açıldığı yerleri
martıların üzerine bu tavanı kim çizdi
uçamıyorum sığamadığım hiçlikte

ellerim kesik
ağır aksak uykularım
ne tam uyanabiliyor
ne de tutabiliyorum kendimi

mecalim olsa
deşip tüm evveliyatı
gider gözyaşımı ararım
nerede döküldülerse bulur toplar
bir hevesle yağarım adına
mecalim olsa
kabul görmüş duaları sayıklar
göğüs gerip neleri götürmüş akıntısında
unutur, hiç çekinmeden yine coşarım

dünüm eksik
delik deşik belleğim
ne tam koşabilir
ne de alıkoyabilirim kendimi

bakir gönlümüze
kıtlık vurmuş bir kere
ne yağmur
ne dua bereket getirir

ama kim kökünden çıkarabilir ki
zamanında derine ekilmiş olanı

1 Haziran’06