Kıskanıyorsun Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Demem o ki kıskanıyorsun,
İçin içini yiyor biliyorum.
Diyorsun ki doğru olabilir mi?
Kalbi başka biri için çarpabilir mi?
Kandırılıyor muyum?
O halde çarpsın o kalp,
Çarpsın yüzbin kere diyebiliyor musun?

Demem o ki kıskanıyorsun,
Kıskandığın yolda nereye kadar yürüyebilirsin,
Bütün bir ömür geçer mi böyle?
Sen kimsin, o kim sormaz mısın?

Demem o ki kıskanıyorsun,
Yastığın taşa dönüşüyor her gece,
Aldanıyor muyum diye?
Şunu bil,
Nasıl başlarsa öyle gider seciye.

Kıskanıyorsun öfkenle sevgin birbirine karışmış,
Gün ışığını kaybetmişsin.
Kıskançlıktan göremiyorsun önünü,
Bu halinle insandan farklı bir şeysin,
Nesin bilemiyorum?

Vuslat olsa ne yazar,
Olmasa ne yazar,
Sen kendine bu kadar zarar verdikten sonra?..
Kıskanıyorsun biliyorum
sevginin de önüne geçmiş,
Ben diyorum ki hayır çıkmaz ordan?
Ya sev ya terket,
Kıskanmak oyun değil...
İçinde büyüyen hisler esir almış seni
Tadın tuzun kaçmış,
Artık herşey limoni,
Herşey gri.
Kıskançlık oyun değil,
Nasıl başlarsa öyle devam eder seciye.

Mine Yılmaz Sevinç
16 Eylül 2023
12:03