Kıskanıyorsun Şiiri - Münevver Şıpka

Kıskanır mı insan, kıskanıyorsun işte!
Ağaçların koynunda barınan kuşların sesiyle,
Sabahın serinliğinde meltem okşuyor toprağı.
Döktüğün su buluşuyor da DNA sıyla.
Dokunuyor dokunamadığına,koklayamadığına
Kıskanır mı insan ,kıskanıyorsun işte!
Bir solucan çıkıyor toprağın üstünde ,
Selamı var, der gibi bakar gözünün içine.
Çiçekler kök salar ,üzerinde kokusu.
Gece ay doğar ,gündüz güneş ışıklarıyla okşar.
Kıskanır mı insan kıskanıyorsun işte!
Bir de bakıyorsun kendine; yorgun,yılgın,
Düşmüşsün hayatın türlü derdi,çilesine,
Acısıyla,tatlısıyla geçen yılların yüküyle.
Kıskanır mı insan,kıskanıyorsun işte!
Kah kavga ederek orda yatanla,
Kah gülüp ağlarsın cevabı olmayanla.
Bazan yaşamadikları için dünyanın gamını,
Kıskanır mı insan,kıskanıyorsun işte!
Selam söyle yağmur damlası,düsersin toprağa!
Dokunursun,illaki bir hasbihal edersin aşağidakiyle.
Kıskanır mı insan,kıskanıyorsun işte!

Kıskanıyorsun
08.06.2025
Münevver Şıpka