Kış İkindisi Şiiri - Derya Kızılgöz

İnsanı insandan alan
Yine insan değil mi
Ateşi namluya
Namluyu diriye çeviren
Dert yokuşuna sürüp
Ölümle bakıştıran
Nefretin mucidi

50
Kavakların güneşe bakan dallarında
Işıldayan yapraklarla
Göz kırpmaca oynardı çocuklar
Taze ceviz kabuğundan kızaran ellerden
Kırmızı kelebekler uçururlardı havaya

51
Bir avuç mavi kopardım göğümüzden
Geceler uzadı yeniden
Kış ikindisindeyiz ve uykusuz geçmiyor tümden
Avuçlarımdaki maviyi göz kapaklarıma sürüyorum
Uyumadan evvel
Gök maviye
Boyanıyor göz kapakları altındaki karanlık
Pencereye konan güvercinin
Kanat seslerini duyasıya kadar
Mavi gerek
Bir sabah daha uyanmak için
Gün yüzüne