Kış Şiiri - Musa Öz

Her kış yağmuruyla derinleşir insana

Yolların tümceleriyle giyinen kış
Uğrayıp bana sürdürsen kırları

Yenilenir kış çatısı rüzgâr alınca
Yol boylarında derin yürüdüğüme aldanma

Yeni bir kış, eski kışa benzer yeleği

Belki kış kederlenir beni bir gün
Ellerinin son tarafı hep düş otları

Göğsünden kopan gümüş sırmaya düğümle beni

Bir iyice dökümlüdür eteği çiylerin

Bir sabahtan bir yazmaya işlerken şefkat
Ayın etrafında uçar mı kelebekler
Üstü başı sökük bir öykü, diri bir bilinç

Mendilin kollarında ince bir düşünce

Kış açıldıkça giyinen mahcubiyet
Kardelenin üşümüş uykusunda
Senin kadar bilemez kimse kışı ağırlamayı

Kaç gökyüzü gerekir nergisin yorulmasına

Elinde bir atlasla çalışır bulutlar
Ovalara haritaların gölgesini sermeli

Türbanlı bir harf düşer kış karanlığına

(Akatalpa, Mart 2010, Sayı: 123)