Kırmızı Kanatlı Karanfil Şiiri - Kerim Er

Bir kan şeridi geçiyor gözlerinin önünden
bu, kırmızı kanatlı karanfil değil,
sessizlik tufan olmuş yağıyor rahmetten boşanırcasına
ellerinin yorgun çizgilerinden damlayan
karanfil yaşları değil,
gaziler ülkesinden selam götürüyor dilek fenerleri,
onu aslına götürecek bir rüzgâra tutunmuş
tepelerin kalbine ıssızlığını taşıyor karanfil,
son türküsünü okuyor Yemen'den ağlarcasına,
bir küçük kız, çırpınıyorsa dalgaların arasında
bir sûret görünür uzaklardan aynasına mehtabın
kâlden hâle bir pencere açılır gözlerine vicdanın
feryat eden yıldırımlar haber veriyor dirilişi
bîtap düşmüş toprağın masivaperest yüzüne,
eğer parmaklarından yüreğine patlayan
o volkanı öldürdüyse cellatlar
bil ki yeni bir söz bekliyordur posta güvercinleri,
dirlik mevsimi, sonbaharı yenerse bir kez daha
hayallerini satan bezirganlar uyanır
kokmuş sırtlanların koynunda bir seher sonrası,
felaket bu değil,
bu, kırmızı kanatlı karanfil değil,
bilmenin, bilememenin ve bilemeyişin
tutsaklarına yeniden uyanış tohumu,
kan ve gözyaşına elveda diyenlerin muştusu
şimdi,
yankılanıyor semalarda yürekleri
yalvarırcasına çatlatan nurlu dualar,
karanfiller yeşerdiyse kızıldeniz sahilinde
azizlerin esaretinde yanan bir güneş kalmadı,
kalmadı ölümü öldürmek için yola çıkanlar
kalmadı uğruna asırlarca yol yürüyenler
bu varoluşu harfsiz okuyamayan meczuplar nerede
uyan artık!
sözsüz, kelimesiz fışkıran o sese kulak ver
esrarlı bir vahanın ortasında
rüyaların sessiz haykırışına
uyan ki
karanlık, korkmasın gecenin ardında