"kırmızı Elbise"bir Aşk Hikayesi

"KIRMIZI ELBİSE"
O gece rüzgar çok sertti.
Percereler zangır zangır titrerken,
İçerde sessiz bir kadın vardı,
Adı “Zehra”.
Kırmızı bir elbise giydiği o geceyi unutmuyordu.
O elbiseyle koşmuştu yokuş yukarı.
Yusuf, onu sokak lambasının altında bekliyordu.
Titreyerek,gülümseyerek,içinde büyük bir heyecanla,
"Kaçalım" demişti Yusuf,
“Bu şehirden,bu hayattan,bu suskunluktan,"
Ama Zehra'nın cesareti yoktu o gece.
Elini tuttu ama adım atamadı.
Yusuf'un gözleri doldu,
"Bu son şanşımız,"dedi "Bir daha dönmem buraya.”
Ve döndü arkasını, gitti.
Arkasından Zehra dondu, kaldı kırmızı elbisesiyle.
Tam da orada karanlığın ortasında,
Korkularına esir olmuştu o gece.
Ailesi,mahallesi,insanlar ne der?
Derken,aşkın ellerinden kayışını izledi.
Aylar geçti,Yusuf bir daha dönmedi.
Aradan bir yıl geçti, Yusuf'un yurtdışında,
Bir kaza geçirdiği,sonradan öldüğü haberi geldi.
O gün Zehra sustu…
Ne ağladı,ne konuştu.
Sadece Yusuf'un ona verdiği küçük kolyeyi boynuna geçirdi,
Ve kırmızı elbiseyi bir kutuya kaldırdı.
Yıllarca kimseye aşık olmadı,kimseye gülmedi.
Kimseye"kaçalım” demedi.
Ama her yıl,o gün geldiğinde
O kırmızı elbiseyi çıkarıp giydi.
Aynı sokak lambasının altında yürüdü,
Ve oradan,Yusuf gelecekmiş gibi saatlerce
Yağmurda, rüzgârda beklerdi.
O elbise ne soldu,ne attı, çünkü o elbisenin içinde,
Onun yarım kalan hayatı vardı.
Bir gün o sokaktan bir genç geçti.
Gözleri Yusuf'un gözlerine benziyordu.
Zehra olduğu yerde sadece bakakaldı.
Ama o an anladı ki, bazı insanlar yaşarken ölür,
Bazı elbiseler gömlek değil, kefen olur…

11.06.2025