Kırlangıç Şiiri - Faruk Doğan 2

Kırlangıç

Geldin.
Göğe değmeyen ellerinle,
ruhuma en çok benzeyen mevsimde.
Gelişin bahardı belki,
ama gidişin…
ömrümün en uzun sonbaharıydı.

Sen bir kırlangıçtın.
Kanadında uzaklık, gözlerinde göç gizli.
Ben sana ev olamadım belki,
ama her akşam, yüreğimin çatılarına konmanı bekledim.
Sen bilmezdin…
Beklemek de bir ibadetti;
ben seni,
hiç duymadığın dualarla sevdim.

Senin gülüşün,
bir şehrin tüm sokak lambalarını aynı anda yakabilirdi.
Ama ben hep karanlıkta kaldım.
Sen aydınlıkla geldin,
ve ben gölgenle kaldım.

Gitmen çok değildi aslında,
gidişinin hiçbir ses bırakmayışı…
Bir çığlık bile değil,
yalnızca içime çektiğim
son nefesin iziyle yaktın beni.

Ben seni öyle yerinden sevdim ki,
biraz daha yaklaşsam düşecektin,
biraz daha sevsem küle dönecektik.
O yüzden sevişimiz bile
mesafelerin içinde sustu.
Dokunmak, bir günah gibi titredi parmaklarımda.

Şimdi sen yoksun.
Ama her Nisan,
göğe bakınca içim ürperiyor.
"Belki," diyorum,
"belki bu kez kalır…"
Ama sonra hatırlıyorum:
Kırlangıçlar dönse de
aynı yuvaya konmaz hiçbir zaman.

Benim yuvam sendin.
Senin yuvansa,
hiç olmadığım bir uzaklıktı.

Sen bir kırlangıçtın, evet…
Ama ben?
Ben seni beklemeyi seçmiş bir rüzgârdım.
Sen geçip gittin.
Ben hep aynı göğü tuttum üstünde.
Hiçbir kuş seni taşıyamadı.
Hiçbir mevsim seni silemedi.

Ve hâlâ,
bir sabah uyanıp da
rüzgâr yönünü değiştirirse,
bil ki adını fısıldadım yeniden…
Ve bil ki:
Ben seni hâlâ,
uçup gittiğin gökyüzünden daha çok seviyorum.