Kırk Ayna Şiiri - Seyrani Göl

Her biri başka söyler,
ama susarak anlatır seni...

Bir değil,
iki değil,
kırk aynaya baktım ben.
Her birinde ayrı bir yüz gördüm,
bir gülüş, bir çizik,
bir susuş…

İlk aynada
çocukluğum duruyordu;
kirli avuçlarımda sakladığım
küçük bir kırmızı taş gibi saf.

İkincide
annemin sesi,
nasıl sarıyordu
gözlerimin kenarını,
unuttuğum dualar gibi sıcak.

Üçüncü aynada
öfkem vardı;
hem yabancıya,
hem kendime,
hem susan yanlarıma...

Devam ettim.

Onuncu aynada
sevmeyi unuttuğum
bir yüreğin kırığıydım.
Gözlerinde bana benzeyen
bir sessizlik vardı.

Yirminci aynada
nefsimle karşılaştım.
O konuşmadan ben yandım,
O gülerken ben sustum.

Otuzuncuda
bir dua tuttu ellerimi,
hiç etmediğim bir tövbe
dizlerimde yankılandı.

Kırkıncı aynaya vardığımda
ne yüzüm vardı,
ne sözüm.
Ne ben bendim artık,
ne “aynadaki” başkasıydı.
Sadece
O vardı.
Sadece O.

Ve orada
anladım ki,
bütün aynalar
bana beni değil
O’nu gösteriyordu aslında.
S.GÖL