Bir gün,
yeryüzü rengini unutmaya başladı:
toprak nemini,
rüzgâr yönünü,
ve insanlar birbirini.
Islık çalmayı unuttu duvar dipleri.
Çünkü geceler artık
sadece karanlık değil,
tanıksızdı da.
Bir zamanlar başlayan her sabah,
şimdi bitmeyen bir akşam gibi uzuyordu.
Çünkü hiçbir gökyüzü
bir daha çocukların alnına düşmedi.
Ve bir kıvılcımın çevresinde
şarkı söyleyenler vardı eskiden.
Şimdi aynı kıvılcım
sessizliğe küllenmiş.
Baharın bir vakti vardı,
hatırlıyor musun?
Kimsesiz bir duvarın gölgesinde
bir çiçeğin ilk açışı gibi:
utangaç, inatçı.
Ve sokaklara inmeden önce,
bir mahallenin yüreğinde başlardı.
Ama sonra,
kavramlar değiştirildi.
Yağmur artık bereket değil,
sabotaj sayıldı.
Uçurtma gökyüzüne değil,
sorgu odalarına sürüklendi.
Ve o günden beri
her şey yer değiştiriyor:
umut yerin altına,
korku kürsülere çıkıyor.
Güneşin batışı bile
bir susuş gibi.
Ve bazen,
bir ülkenin kalbi atmayı bırakınca,
gökyüzü bile dönüp bakmaz artık.
Kayıt Tarihi : 17.8.2025 17:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir öğretmen, yıllar sonra emekliliğinde eski defterlerini karıştırıyordu. Sararmış sayfalardan birinde öğrencilerinin çizdiği resimler çıktı. Güneş, uçurtmalar, çiçekler… O an gözleri doldu. Çünkü biliyordu: o çocukların bazıları gökyüzünü hiç görememişti. Defteri kapatıp balkona çıktı. Sokak sessizdi. Bahar gelmişti ama kimse fark etmiyordu. Çiçekler açıyordu, evet, ama kimsenin yüreğinde filiz kalmamıştı. Birden radyodan bir haber geçti: “Yağmur nedeniyle sabotaj ihtimali araştırılıyor.” Öğretmen acı bir tebessümle mırıldandı: “Yağmuru bile değiştirdiler artık…” Gökyüzüne baktı. Uçurtma yoktu. Yalnızca ağır bir bulut… O bulut, yıllardır sürüklenen bir sorgu odasının gölgesi gibiydi. Ve o an anladı: Mevsimler değişmiyordu. Asıl kırılan, insanların kalbiydi.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!