Kırık Yankılar Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Seslenince dönmüyor ses, tutunca boşluk…
Zamanın kırık aynasında siluetleri var,
Ne tam gidiyorlar, ne tam kalıyorlar.

Bir ismin yankısı belki,
Bir rüyanın ucunda beliren gülüş...
Kimi zaman bir şarkının içinde,
Kimi zaman gökyüzüne baka kalışta.

Nasıl bulunacak?
Kalbin tam ortasında bir iz:
Unutulmamış, ama dokunulamayan.
Dualarda saklı,
Geçmişin kıyısında,
Gözler kapandığında bazen orada.

Özlediklerim bulunmaz belki…

Ama özleyen hâlâ arıyorsa,
Onlar da kaybolmamıştır aslında.