Kırık mevsimler. Şiiri - Ersin Malak

Gidişin bastı omzuma, ağır gölgeler,
Sensiz geçen saatler sızlar derinden.
Her hatıra eridi, yitip gitti elimden,
Zihnim savruldu, kayıp rüzgârla birlikte.

Delilik dediler, bilmezler içimdeki yangını,
Dünya bakıyor ama görmüyor ruhumdaki ateşi.
Gözlerinden içmeden anlamazlar sevdanın tadını,
Sessizliğim yükseldi, susturamadı fırtına.

Yokluğun sardı etrafımı, kırdı zincirleri,
Beni senden ayıran eller keskin ve soğuk.
Gizli sırlar paramparça oldu, kanadı rüzgarın,
Her zerrem sende kayboldu, unutulmaz artık.

Elini tutunca fırtına başlar kalbimde,
Bir yanım düşlerde, bir yanım uyanık ve titrek.
Sessizlik çığlıklarla doluyor odaları,
Duygular birbirine karışıyor, kayboluyor.

Kalbime bağlanan sensin, yalnız bırakan da sensin,
Şehri yaksam suçlu sensin, yüreğim ellerinde.
Öfkem diner mi bilmem, gülüşünle yanıyor yine,
Tüm yükler sana, bütün gökyüzü bakıyor.

Gözlerin fırtına, gülüşün patlayan yıldırım,
Kokun geçiyor, öfkemin alevi söner bir an.
Düşlerim ve aklım savaşıyor sessizce,
Her bakışın işliyor derin, susturamam artık.

Ayrılık yoruyor, gel durdur zamanın selini,
Gel ki dursun gözlerimde taşan yağmur.
Sen engel olma baharıma, gel,
Geceler çözülsün, ışık dolsun ellerime.