Kırık dökük bir ayna...

Ben bu hayatta, kim ne isterse bir parçamı verdim.
Kimi geldi, benden biraz can aldı; kimi gülüşümden, kimi ömrümden bir pay kopardı.
Kimine sevgimden, kimine sabrımdan, kimine ise gönlümün en derin yerinden bir parça bıraktım.
Her gelişleri bir umut, her gidişleri bir yaraydı.
Ve ben her defasında biraz daha eksildim, biraz daha azaldım, biraz daha sustum.
Kendi içimde kocaman bir sessizliğe dönüştüm.

Öyle çok verdim ki…
Bir gün aynaya baktığımda, eskisi gibi olmadığımı fark ettim.
Ne yüzümdeki ışık aynıydı, ne de içimdeki sıcaklık.
Ellerim hâlâ uzanıyordu insanlara, ama kendi ellerim boş kalmıştı.
Kalbim hâlâ atıyordu, ama ritmi yorgun, sesi kısık bir çığlık gibiydi.
Herkes benden bir şey aldı, ama kimse “sen ne kaldın geriye?” diye sormadı.
Kimse gözlerimin içine bakıp, “senin payın ne olacak?” demedi.

Belki de ondandır şimdi bu kadar yarım kalışım…
Tam olamıyorum hiçbir şeyde.
Ne bir sevdayı tamamlayabiliyorum, ne bir gülüşü.
Her yanımda eksik bir parça, her anımda sessiz bir yorgunluk var.
Paylaştıkça tükenmişim ben;
vermenin güzelliğinde kendimi unutmuş,
verdiğim her parçayla biraz daha kendimden uzaklaşmışım.
Kendi omuzuma yaslanmak istediğimde bile orada kimseyi bulamamışım.

Ve şimdi…
Gözlerimin önünden geçen her an, bana kendimden geriye kalan kırık dökük bir aynayı gösteriyor.
Ben, kendi gölgemle baş başa kalmışım.
Bir zamanlar içimde şarkılar vardı; şimdi sadece sessiz mırıldanmalar.
Bir zamanlar içimde bahar vardı; şimdi rüzgârın savurduğu yapraklar.
Ama yine de, hâlâ içimde küçücük bir ışık taşıyorum;
belki bir gün, kendi ellerimle kendimi yeniden tamamlarım diye…
@dsız..