kırık dökük bi pinokyo Şiiri - Deniz Özek

kırık dökük bi pinokyo
çocukluguma dair
aklımdaki tek mutluluk
sonraları onunla yaşadıgım
mutluluklardaki güzellikde kalmadı
hayata dair...
büyüdükçe yalnızlaşıyor insan
yani kendine insan diyen herkes gibi,
aklımda kalan
belki onuda korkudan hatırladıgım
trenler arasında dolaşırken
elimde elini hissettigim
ilk sevgililiklerimden biri
yüzünü zor hatırladıgım
ama hepsindede trenler geçerken
pazardaki çıgırtkanalar gibi
seni seviyorum diye bagırdım
hiç utanmadım bunu söylerken
her zaman dogru olmasada
bazen yalanın tatlı oldugunu
osman amcanın kızının
dudagında hissettim ilk kez
başka hiç bir zaman
bu kadar talı degildi
silik diş macunları
yeni yenmiş bi yemegin kokusu
o günlerden agzımdaki tatlardan
bunlardan tecrübe edip
dişlerimi fırçalamadım
hiç bir buluşmamda
naneli sakızlar bizim oralarda
daha yeni tanınırken anladım
bu sakızlar buluşma sakızıydı
daha sonraları bundenizların
içki kokusunada
iyi geldigini söyledi
içkiyle benden önce tanışan arkadaşlar
içkinin benle tanışması
yalnızlıklarımda oldu çogu kez
ve ben bu anlarda anladım
yalnızlıgın büyüklere özgü oldugunu
dışımdaki degişikler içime
zor girdiler ama etkileri keskin oldu
onlarla degişti kalbimin yeri
degişmekten kasıt yenilemek
kendini veya yenilenmek
sonraları sevdigim anlamıyla degişmek
yani bendeki
''ben kendi devrimimi yaptım''deyip
kendimi gösterdim, etrafımdakilere
onlarsa akıllarından söylediklerini
söylemediler çogu kez
evetler hayırlar ve baş sallamalarla
geçti sıkıcı sohbetler
ve yeni yeni mutlu olmaya başlarken
yani devrimimi bitirip
evrimimi sorgularken
ekrandaki kadın''kuşak çatışması''
oldugunu söyledi gençlerin sorunlarının
ben hiç çatışmadımkuşakla, nederdim olabilirdiki
kuşakla! çatışayım..
bazen babam bagırırdı
ve ben hep sustugum o günlerden
sonraları anladım ekrandaki kadını
şimdilerdeyse bilmiyorum
ilerde çatışırmıyım kuşakla veya
o kuşagın içindemi olucam
ilerisi karanlık baktıgım yerden
bazen şimşekler aydınlatsada
emekli işçi maaşı alan
babanın oglu ancak bu kadar
hayal kurabiliyor...