Kırık Aynalar Şiiri - Hakan Gümüş

Bir gün gözlerini kapat,
Kendi içine bak.
Orada yıllardır susturduğun çocuk oturuyor hâlâ,
Dizlerinde toz, elinde yarım kalmış bir oyuncak.
Sor ona,
Niye büyüdün bu kadar hızlı?
Niye herkesi mutlu etmeye çalışırken
Kendi sesini duymadın?
Kırık aynalar gibiyiz biz,
Her parçamızda başka bir hikâye saklı.
Birinde kaybettiğimiz dostlar,
Birinde yarım kalan sevdalar,
Birinde söyleyemediğimiz son sözler…
Kalbimizde odalar var,
Kilitli kapılar ardında sakladığımız.
Kimse bilmez orada kimin fotoğrafı asılıdır,
Kimin sesi yankılanır geceleri.
Ama herkesin vardır böyle odaları,
İçine girmeye korktuğu.
Ve biz…
Aslında aynı yalnızlığın farklı yüzleriyiz.
Sen gülüyorsun, ben susuyorum,
O ağlıyor, diğeri unutuyormuş gibi yapıyor.
Ama kalbimizin derininde hepimiz
Aynı acıya farklı isimler koyuyoruz.
Bir gün biri çıkıp da
“Ben de öyleyim” dese,
Belki sarılırdık birbirimize,
Belki de dünya, biraz daha katlanılır olurdu.
Biraz daha Güzel olurdu
Biraz Daha Biz Olurduk..