Kırgınlık Şiiri - Ferhat Seyhan

Kırgınlık,
Hiçbir ifadede olmayan ağır bir acı barındırır.
Kırgınlık bambaşka bir şey;
Üzülmekten, küsmekten öte bir şey.
Üzüldü mü veya küstü mü insan,
Yüzünde gölgesi belli olur,
Sözün kıyısında açığa çıkar,
Sözlerden esirgediği tavırlarından belli olur;
Veya kaleminde yankı bulur.

Ama kırgınlık öyle mi?
Bir kırıldı mı insan,
Ağır bir sükunete bürünür,
Cam gibi dağılır içten içe,
Dilsiz bir feryat olur, sessiz bir kıyamete dönüşür,
Gövdesi içten çürüyen bir ağaç gibi,
Felaket yüreğinde dönüp durur.

Karşısındaki,
Çoğu kez yalnızca darılmış, incinmiş sanır; dikkate almaz.
En çok avutmaya kalkar veya bir şey olmamış gibi takmaz.
Çoğu zaman içindeki acıyı hissetmez,
Feryadı-figanı, sessiz çığlığı işitmez.
Yanında olur, sohbet eder, çay içer, gülüşür;
Fakat kalbinde kopan hazanın uğultusunu duymaz.
Birde, birde vücudunun yüreğine tabut olduğunu anlamaz.