Kiraz Abam Şiiri - Nisari Özdoğan

Bin dokuz yüz otuz sekiz güzünde,
Bir çocuk ki; Ay balkıyor yüzünde.
Kiraz yanakları köyün sözünde.
Diyorlar ki; gülücükler sunardın.

Fahriye gelince biraz kıskandın.
Gördüğün sevgiyi bölecek sandın.
Bir de ben geldim ki; tek erkek avlat.
Beş yaşında ilk günlerde yanardın.

Sonra düşündün ki; kardeşiniz yok.
İlk günlerden sonra sevdin hem de çok.
Yemedin yedirdin, ben olayım tok.
Ben yiyip içince, sen de kanardın.

Ablalara karşı Ali kırandım.
Sen evlendiğinde 12 vardım.
Fahriye ablamdan bekledim yardım,
O hırçındı, Sen se onu kınardın.

Sana sorulmadan sanki şutlandın.
Eşsiz insan Fazlı’n ile kutlandın.
Sevgin yetti, yokluklara katlandın.
Dervişane sabrını mı? sınardın.

Onurlu yaşadın, hiç eğilmedin.
Saygı gördün, hatrına değilmedin.
Ömür boyu kavga nedir bilmedin.
Kemlik gördüğüne edep sunardın.

Hafızandan bir şey zayi etmedin.
Maziden dem vurdun taraf tutmadın
Veren el olunca benlik gütmedin.
Abu hayat sunan billur pınardın.

Kur’an okumaktı son dem çabası
Yasını tutuyor köyü, obası.
Gösterli köyünün Kiraz abası.
Yerin doldurulmaz ulu çınardın.
Kareşi: Nisari
02/08/2025 - Mekanın Cennet olsun