Kirasê Mar Şiiri - Evdal Baqî

li ser textê tarîyê rûniştime
bi teşîya sebrê gulîyê şevê
û bu hirîya helbestê kulavê xemê dirêsim

ez im evdalê bêgor
termê min li pişta min
li goristaneka rizgarkirî digerim li hawirdor

Ji bo guhê heft tebeqeyên ezmên
nifirên bi firê neketine didim hev
ji ser zimanê jinên kerbelayî

kirasê tirsê ji xwe datînim
û şevder dimînim li bîrên ku şevşevok
di wan de pev şa dibin

li newaya sirûda xwe digerim
li newalê gur lê dizûrin

nikarim birevim ji qedera xwe
di zikê kosîyekî de têm sucdê
ji Xwedayê azadîyê re

dema ku tarî
bi xencera xwe ya zingarî
diqelêşe zikê şevê
li ber sîya xwe radizêm
û ji tenêtîyê dizêm

bı dengê girîyê te
peykerê êşê dihûnim
ez im dirûnvanê xeyalan
ji kirasê maran demsaleka beybûnî
difesilînim ji kenê te re
ji meşa te re ezmanekî keskesorî radixim
de were bigêre
vî dilê ku natebite
bi nigên xwe yên qurnefîl