Kıranta Bir Şairim Şiiri - Osman Türkmen

Ya şair doğmak,
Ya da şair olmak.
Bir şiirin yorgun dizelerinde kaybolmak.
Denizle alay edip
diz boyu sularda boğulmak.
Çoğu kez aşkı anlatıp da
nedense hep çaresiz kalmak.
Yaşamanın dozunu bile ayarlamadan
umudun ince beline sarılmak.
Uzun vadeli sandığımız
bir aşağı, bir yukarı
tahterevalli dostluklara aldanmak.
Hep ihtiyacını duyduğumuz
ama göremediğimiz
en dar günlerde arkadaş bulmak.
Ardından caddeye fırlayıp
yollarda serazat gezen
kalabalara ıslık çalmak.
Güzel dünyamızın çirkin dostu
ilk ve tek söz sahibi yaptığımız
paradan medet ummak.
Hepimizi ara sıra yoklayan
ihmal etmediğimiz
hiç de sevmediğimiz
ihanete uğramak.
Saati ayarlayıp zamanı geldiğinde
bir köşeye çekilip
hiçbir zaman olmayacak
hayaller kurmak.
İnkarı biçare hepimizin içindeki
“seni seviyorum” diyen gerçeği yakalamak.

Daha sonra yazıp bunları,
kalpten mühür yaparak,
kitap içinde toplamak.

Bu ya şair doğmaktı,
Yada şair olmak.

Geceleri herkes yatarken,
Birileri uyumuyorsa,
Bir serzeniş yalnızlığın sağ yanında.

Karanlıkta kiminin düşleri,
Kiminin karanlık işleri,
Kiminin korkudan sırıtan dişleri,
Kimininse çift kişiliktir gülüşleri.

Benimse;
Hep kağıtla kalemdir o anki yarenim.
Geceyi sırtlayan bir hamalın,
Gecikmiş sabahına seyahat eden benim.
Oysa bugüne değin, hiç olmadı görenim.
ve yorgun bir emekçinin,
alnındaki soğumayan terim.
Çünkü ben;
Geceleri sabaha düğümleyen,
Saçlarına ak düşmüş
gençten bir şairim.