Kiracı Kuşlar Şiiri - Ümit Seyhan

uyurdu ekim
arasında kirpiklerinin
en çok sarının tonlarını onda severdim
üryanlığından utanan
kızıl kayalıklar
Ve
kiracı kuşlar
cildinde sanki birer sivilceydi
doğmakta olan gecenin

fercten topladığı ışıkları
saklardı küçük kız
en sevdiği kitabının arasında
tırnaklarında gözyaşı
saçlarında hastalıklı günler
şakaklarında korkudan
yekinirdi toprak nefes nefes
dur dese bir kez
çırpınmazdı rüzgarlarda umutlar
gitmese
sadakat yüreklenirdi biraz

dolanırdı gölgeler birbirine
siyah bir duman tüterdi uzaktan
yanık odun kokusunda kelebekler
solgun yapraklarda prematüre larvalar
küflenmiş sızılarda binbir bereket
yığılırdı bakarak yıldızlara
şafağa dek

uyanırken ekim
arasında kirpiklerinin
ürperirdi tülden ince bedeni
dev bir okyanus uzatarak dilini
yalardı taş duvarları
mutlak bir çaresizlik
tembihlerken teslimiyeti
öpmek farz olurdu
bir nehir gibi kıvrılan nazlı
incinmiş dudaklarından

tutuşmazdı arzular
bedeli ödenmeden
bir çift yürek çarpardı kanat kanat
giderken kiracı kuşlar
göğün süt dolu göğüslerini son kez emen