Kir Kalemi Hakim Bey Şiiri - Yaren Atalar

Kır kalemi Hakim Bey,
Ben bu sevdadan müebbet yedim,
Ve her acım, bir suç gibi,
Her gözyaşım, bir tanık gibi anlatıldı.
Her anımda onu kaybettim,
her kayıp, bir cezaya dönüştü.
Hüküm verildi seven kalbime,
Ve ben her saniye,
Sonsuz bir mahkemede savunmasız kaldım.
Suçum neydi, Hakim Bey?
Sadece onu istemek,beklemek
Bir ömür boyu süren adi bir suç oldu.

Kır kalemi Hakim Bey,
Ben bu sevdadan müebbet yedim,
Ve her adım,
Bir mahkumiyetin parçasıydı.
Zamanla, her hatıra
Bir delil gibi toplandı birikti içimde,
Ve ben hep suçlu oldum,
Sevdamla yargılandım.
her sevdam,
Bir ömür boyu sürmüş bir dava gibi,
Beni mahkum etti.
Sonsuza kadar onu sevmek,
Bir suçlu gibi yaşamak demekti.

Kır kalemi Hakim Bey,
Ben bu sevdadan müebbet yedim,
Ve her kalbim çırpınışında,
Bir kayıp, bir yara daha açıldı.
Sevda, içimde bir mahkumiyet gibi büyüdü,
Ve her sevda,
Bir başka suç gibi anılarda yankı buldu.
Ne zaman bir adım atsam
Bir yeni ceza kapıyı çaldı,
Ne zaman bir umut büyüse,
Sevdanın ölüme hükmeden çivisi çakıldı.

Kır kalemi Hakim Bey,
Ben bu sevdadan müebbet yedim,
Bütün hatalarımı , günahlarımi ,ona anlattım,
Ama her seferinde daha da ağırlaştı cezam.
Her düşüncemde onu buldum,
Ve her buluşumda,
Bir başka kayıp, bir başka acı oldu.
Hüküm verildi,
Her an, her hatıra,
Bir başka suç gibiydim

Kır kalemi Hakim Bey,
Ben bu sevdadan müebbet yedim,
Her gece, bir ölüme yürüdüm,
Her gündüz, onu bekledim.
Zamanla içimde bir boşluk,
Bir sessizlik hüküm sürdü,
Ve her gecede,
Bir yıldız daha kayboldu.
Bir sevda ki,
Bir daha asla dönemez,
Ve her adım,
Bir daha geri gelmeyen bir kayıp oldu.

Kır kalemi Hakim Bey,
Ben bu sevdadan müebbet yedim,
Ve belki de,
Sonsuza kadar onu sevmek,
Bir mahkumiyetin en gerçek halidir.
Her kayıp,
Bir başka dava gibiydi,
Ve her savunma,
Bir kez daha onu kaybetmekti.
Sevdanın en büyük suçuyum ben,
Ve bu suçun bedelini,
Sonsuza kadar ödeyeceğim.