Kınalı Çiçek Şiiri - Muhayyel Gizliay

Değiştim, demiştin.
Gözümde hala aynıydın.
Başkasına da gönlüm düşmedi dedin,
Sen yalan söylemezsin.
Sen desen ki: "ben yalan söylüyorum."
Yine de inanmam!
Mutlaka benim iyiliğim içindir.
&
Mutlu olmayı en hakedenlerdensin.
Mutlu ol!
"Biraz kilo al." Dedin bana son konuşmamızda.
Bilmiyordun, kahrın beni eritmişti.
Bilmiyordun, başkasının soy isminin yanına;
Attığın imza beni sallamıştı.
Bilmiyordun, ismine herhangi bir yerde denk gelince
Kulaklarımı kaçırıyordum.
Bilmiyordun o gece haber versen,
Ölüm gözüme gelmiyordu.
Ve sen hiçbir şey bilmiyordun...
&
Benim diyen alimler şaştı ruhuma.
Vazgeçmiyordu senden.
Sen unutursun diyordun, ısrarla ama
Sen de unutamıyordun.
Sevmeyen ama sevilen kız rolü yaptın da
O da kısa sürdü, benim gibiydin;
Duygularını gizleyemiyordun.
&
Denedim! Denemedim değil.
Hemen hemen herkese,
Sana davrandığım gibi davrandım!
Ama onlar benimle, verdiğim değerle;
Alay ettiler.
Bu nesilde nadir iki çiçektik,
Seni soldurdular.
Benimse ne köküm kaldı,
Ne bağım ne bahçem...