Kimseyi çekmek zorunda değilsiniz.

Kendi hikâyemin en güzel yazarıyım. Tüm olanlar bana gerçekleri ve aslında kim olduğumu öğretti. Hatalarımla büyüdüm, bazen anlaşılmak isterken anlaşılmadım. Bu beni biraz üzdü ama sonra, anlamayan biri için anlatmaya çalışmanın sadece bana zarar verdiğini öğrendim. Ve o günden beri anlaşılmadığım, anlatamadığım hiçbir yerde kalmıyorum.

Saygısızlık görüyorsam usulca yerimi değiştiriyorum. İsterse çok yakınım olsun, umurumda değil. Kimsenin saygısızlığını “o benim arkadaşım, ben onu çok seviyorum” diye çekmek zorunda değilim. Bana nasıl geliyorsanız, ben de size öyle geliyorum; ne bir eksik ne bir fazla, tam sizin istediğiniz gibi.

Ama sorun şu: sizin istediğiniz gibi davrandığımda kalpsiz, kötü biri olarak adlandırılıyorum. Bu benim umurumda mı diye sorarsanız, aslında hiç umurumda değil. Sadece gülmekle yetiniyorum. Çünkü sizin yaptığınızın yanlış olduğunu anlayacak kadar büyümüş değilsiniz ama aynısını başkası yapınca eleştirecek kadar da cahilsiniz.

O yüzden siz, millete bakıp onlarda açık aramak yerine, önce kendi pis zihniyetinizi temiz tutmayı öğrenin.