Kimsesizler Mezarlığı...

Allı pullu mezar taşlarını geride bırakır gidersin
Mezarlığın en kuytu noktasına...
Mermerden çevrilmemiş onlarca mezar
Kiminin kabir tahtası bile yok, kayıp belkide...
Adı sanı unutulmuş besbellli...
Yeni mezarlar açılıyor; kimsesiz birini almak için içeri...
Kupkuru toprağı gözyaşıyla ıslatacak kimsesi olmaz ki;
Yalnız başına yaşayıp, ahirete yalnızcasına göç edenin...
Bir kuru Fatiha ve âmin...
Döner gider faniler gerisin geri...
Kupkuru toprak olur artık sonsuza dek arkadaşın
Mezartaşın olmaz belki, olmaz belki ruhuna Fatiha okuyanın...
Yalnızlıkların yelkenleri sarar şimdi seni
Uçsuz bucaksız bekâ aleminde...
Hüzün çöktü içime bir an...
Sessizce ağladıklarını hissettim,
Minik kümbet gibi mezarın ve içindekinin...
Kırık bir mezartaşında isim var soyisim yok
Doğum tarihi var, ölüm tarihi yok...Kırık...
Unutulmanın sonsuzluğuna uçmuş gibi mezar taşındaki ölüm tarihi
Kimsesizler mezarlığında ruhum kan ağladı
Kuru bir toprak yığını;
Yağmur beklerken ayrıldım mezarlıktan
Yüreğim kan ağlayarak...
Ardımda; sonsuz hicran dağlarına yeni zirveler katarak...