Kimsesiz kalmak Şiiri - Adnan Şerifoğlu

ağlasak kim duyar bizi
bu geceler içinde kapkaranlık.
uykuda herkes yaşamak yorgunu,
duyarsız, duygusuz, gönül bozgunu,
annemiz bile kayıtsızken yalnızlığımıza…

yaşamak … bu çalkantısı bitimsiz deniz
alır da içine bizi bir safra gibi atmayı düşünmez mi hiç.
böyle biteviye anlamsız ortanca gülüşlerimiz
kime ve niye sevgiyi söylerken bile saldırgan hırpani.
gel sen gör ki içimizi, en keskin kirmani kılıçlarla doğramadan
düşlerimizin en orta yerine bir çeşni zenginliğiyle…

çocukluğumuz… o canım yurtsuzluğumuz çekip gitmiş
o küskün, o kösnül türküler çağrışımlı arap atımızın terkisinde.
güzellik, bir varlıkken yandık biz… diley diley ley…
kimselere diyemedik, her dem güle velvele düşerken
ağlamaklı kimsesizliğimiziz sarma bir cigara gibi tüttürdüğümüzü…

mübarek geceler hürmetine yaşamayı aziz bilenler,
nasıl bir dünyadır bize bıraktığınız şimdi uzak halvetinizden…

ölürsek mi biter bu garip kimsesizliğimiz…