Kimsesiz Bir Mesken Şiiri - Yuşa Bozkuş

Bir tan yeli eser ensemden.
Ağlıyorum, burası kimsesiz bir mesken,
Her adımımda bir parça kopar,
Bu karamsar, yorgun bedenden.

Yaşıyorum, peki neden? Bilmem.
Bu dünyada yalnız bir ben,
İçine çekiyor, beni yok ediyor!
Kimsesiz bu mesken.

Gökyüzünde yıldızlar, denizde balıklar.
Hiçbiri yalnız değil benim kadar.
Yalnız olmak neye yarar?
Hayatta bundan fazlası da var.