Kimse Duymadı Şiiri - Muhammed Yağmur

Kimse duymadı...
En çok sustuğum anlarda haykırdım ben.
Bir duvar kadar sessiz,
Bir mezar taşı kadar unutulmuş hissettim kendimi.

Odamda yankılandı adım,
Ama kimse çağırmadı beni.
Bir “nasılsın?” kadar bile değerli görmediler varlığımı.
Yokluğumla yetindiler…

Bir zamanlar gözlerimde ışık vardı,
Ama çok bakıp hiç görmediler.
Şimdi aynalara bile küskünüm,
Çünkü ben bile tanımıyorum artık kendimi.

Yürüdüm…
Kalabalık sokaklarda değil,
İçimdeki uçurumlarda yürüdüm çıplak ayakla.
Ve her adımda biraz daha yok oldum.

Geceler uzun değil,
Ben çok uzadım sessizlikte.
Sabahlar doğmuyor üzerime artık,
Çünkü karanlığı sevdim,
Çünkü o bile terk etmedi beni.

Yalnızım...
Ve bu yalnızlık öyle sıradan değil:
Bir hayat boyu kimse olmamış gibi,
Bir tek kişinin bile “iyi ki varsın” demediği türden…