Kimse bilmezdi onu...
Ne annesi tam anlardı gözlerindeki fırtınayı,
ne bir dost sesi o sessizliğin anlamını çözebilirdi.
Ama ben…
Ben, içindeki dipsiz kuyuda boğulmayı seçtim,
her defasında isteyerek,
severek.
Gülüşünde bir hüzün gizliydi,
konuştuğunda sustururdu içimdeki bütün savaşları.
Öyle bir kadındı ki…
Bakınca yeryüzü küçük,
kalbi evrensel gelirdi insana.
Ama gitti.
Bir cümle bile kurmadan…
Bir "hoşça kal" bile harcamadan benden.
Şimdi herkes soruyor:
"Nasıl biriydi?
Neden gittin, neden duramadın yanında?"
Ne desem eksik kalıyor.
Çünkü ona dair hiçbir kelime,
onu anlatmaya yetmedi zaten.
Onu kimse tanıyamazdı.
Ama ben sevdim…
Tanımadan, çözmeden, aklımı kaybederek.
Ve şimdi,
bir kadının ardında
en çok kalbini kaybetmiş bir adam var.
Benim.
– Mehmet Bildir
Kalbiyle seven, susarak terk edilen bir adam.
Kayıt Tarihi : 5.7.2025 04:55:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!