Kimse Bilmedi Neremde Öldüm

Kimse Bilmedi Neremde Öldüm

Konuşmuyorum artık.
Çünkü sustukça kimse merak etmiyor.
Dilsizliğimle uyum sağladım hayata.
Zaten ağlayan birinin sesini
Kim dinler ki gürültüde?

Ben yorulmadım...
Ben tükendim.
Öyle bir tükendim ki,
Ruhumun haritasında yön kalmadı.
Ne sağa kaçabildim,
Ne sola sığınabildim.

Beni sevmediler.
Sadece idare ettiler.
Yüzüme baktıklarında beni değil,
Kendi ihtiyaçlarını gördüler.

Birilerinin arka planı oldum.
Fotoğraflarda bulanık çıkacak kadar önemsiz.
Ama iş susmaya gelince
Herkes üzerime çullandı:
“Sen susarsan biz ne yaparız?”

Ben sustum.
Yüzüm güldü,
Ama içimde kemiklerim
tek tek çatladı.

Gözyaşı dökmedim
Çünkü döksem bile
“Abartma” derlerdi.
Ben de içime gömdüm her damlayı.
Bir göl biriktirdim,
Boğuldum orada,
Sessizce, kimsenin tanıklığı olmadan.

Sakın sorma bana:
“Neyin var?”
Çünkü cevabım
bir mezarlık kadar ağır.

Ben iyi değildim.
Ama “iyiymiş” gibi yaşadım,
Çünkü gerçeğimi kimse taşıyamazdı.

Bana “güçlüsün” dediler,
Çünkü zayıf halim
Onların konforunu bozar diye korktular.
Oysa ben,
Kendi içime defalarca gömülmüş
canlı bir cesettim.

Sesimi kıstım.
Çünkü her kelimem
Birini rahatsız ederdi.
Beni hep eksik sevdiler,
Ama benden hep tamlık beklediler.

Şimdi bak...
Bir mezar taşı gibi sessizim.
Üzerime basıp geçenlerin
Adını unutmamaya çalışarak
kendimi kaybettim.

Ve hâlâ buradayım.
İçimde bir cenaze var.
Her gün o cenazeye
Yeni bir hayalimi gömüyorum.

İnsanlar konuşuyor.
Ama kimse neremde öldüğümü bilmiyor.
Ve en kötüsü:
Hiçbiri bilmek de istemiyor.

"Ben, içime gömdüğüm bin çığlıkla yaşıyorum.
Ve hâlâ gülümsüyorum.
Ama gülüşümün altında
Bir kıyamet var."

Mehmet Bildir
14.01.2017