Kimene Şiiri - Aşkın Avni Karaca

bugün yalnızım
tek başına geçen bir hayat işte
kimene
Bir inadım kaldı eskiyip değişmeyen,
Bir de kahrolası gururum.
kımene
yıkılmış bir hayatla, ucube bir dünya arasında kalmışım
Gidip gelen eski bir taka misali yaşarım,
oda yaşamaksa
kimene
kendimi bildim bileli tek başınayım
çocukluğum geceliğim
ben darma dumanım

Zaten karanlık geceler misâli bahtım
toz pembe gibi bir şansım var kımene
her kez ıyıdır
diye diye, düşmedim mi bu hallere
Düştüm ya
Hem de tepe taklak, ne arayın var nede soranım
Öyleyse kimene
Hâla nedir bu kibir, ne bu tafra ne bu naz
ben caresız tek başına yanlız kalmışsam kimene
gercı
Kime anlatıyorum ki bunları Kendime mi
Hayır, ben zaten biliyorum
Size mi Ne mümkün, zaten size ne ki benden
Bazen kendimi düşler ülkesinde yaşayan bir fügüran gibi hissediyorum
Veya beyin tokluğuna çalışan,
bir gariban
benim bu halimden kimene
sen söyle sevdiğim kimene

Sahi ne anlatacaktım onuda unuttum Soru işaretleriyle dolu bir hayatım
Onlarca satıra sığmayan bir geçmişim
birde bitmeyen bir çilem var
öyleyse kimene

Çok ama çok şey var gizemlerin altında yatan
Aslına gelirsek
anlatılan, kocaman bir boşluk,
kocanam bir yalan
cektıgım dertlerim ızdırablarım budur işte
öyleyse kimene

Ne eski hikayeler, ne süslü kelımeler anlatamaz derdimi
Zaten derdim dert değil, yalnız gönül avuntusudur.benım ıcın
Yaptığım hataları, yalanlarla boyayıp
Kend kendimi kandırmamın nihayi sonucudur bu kimene

Uzunca zaman olmuş, bir şiir yazmayalı
İyi mi kötü mü bilmem, ama bitiyor işte hayat
öyle geldik böyle gidiyoruz ışte
kımene
senın aşkın dan yanıp tutuşuyor sam kimene günahımda benim sevabımda öyleyse kımene
kimene dostum kimene