Kim söyledi istikbalde gördüğüm manzaraların yalan olduğunu, Kim anlattı düşünce-i hayaliyemin batınımda gark olduğunu.......Ümit pınarlarının darmadağın olup fersiz kuvvetimle kendime kapanıp durduğumu. Ben Göremeyenlerin ufuklarında doğdum.Kaybolduklarında dirildim.Kaybettiklerinde yükseldim. Fikr-i atinin dillerinde tekrarlanan bir beden, ruhlarında fark edilen zerreye koyuldum.....Bir isim "Yok" dedi "Kendini kandırıyor, oyalayıyorsun" ben de ona hitaben derim
- Uzak diyarlarda yaşayıp ulvileşmeye meyyal bedenlerin Ruhlarında ki sukuta(kIYMETSİZLİĞE) sürükleniyorsun.
-Kendini kandırma bedbaht,farkında olmadan yavaş yavaş ölüyorsun.
-Etme sersem içinden çıkamadığın buhrana boğuluyorsun.
Sustu sonunda derinden Ahhhh çekerek. Belki de anlamadı söylediklerimden. Am aderk ettiği bir şey vardı ki, Elemlerin kıskacında geçirdiği ömürden, tek kalan Koskocabir (IZDIRAP ve PİŞMANLIK....9.Sustu, sustu yeniden ve derin bir sessziliğe gömüldü yeniden ve hep yeniden.......
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta