Kim Neyi Arar... Şiiri - Mehmet Şahan

“Küçük insanlar dengini,
Büyük insanlar kendini arar…” Yunus Emre

Herkeste bir telaş, hırsın peşinde,
Övmek mi, yermek mi; kim, neyi arar?
Deseler ki uğraş, didin işinde,
Almak mı, vermek mi; kim, neyi arar?

Kimisi eş arar kendi özüne,
Kimisi aş arar kemli sözüne!
Kimisi yaş arar nemli gözüne,
Irmak mı, sulak mı; kim, neyi arar?

Arı olmak ister, allanıp durur,
Her çiçeğe konar, yalanıp durur,
Bağban gibi bağda dolanıp durur,
Yaprak mı, çiçek mi; kim, neyi arar?

Sevgiden bihaber naza kanmıyor,
Kendiyle beraber saza kanmıyor,
Midesi kırkambar aza kanmıyor,
Toprak mı, çorak mı; kim neyi arar?

Karadan da kara alı beğenmez,
Darılmış kantara balı beğenmez,
Düşmemiş ki dara halı beğenmez,
Karmak mı, sarmak mı; kim neyi arar?

Şahan’ım özünü bulamamışsan,
Sel olup gönlüme dolamamışsan!
Sen hala “Salih Kul” olamamışsan,
Olmak mı, ölmek mi; kim neyi arar?