Kim Bilir Şiiri - Hüseyin Kerem Arslan

Yine gece belirdi penceremde,
Hasretini ıslayıp aşmıştım sevda ipime,
Çıkar gelir şimdi yokluğun,
Yine buz keser sensiz gülüşlerim,
Hiçbir mevsime sığmayan nağmelerin dolanır birazdan susuz dudaklarıma,
Öte yanda kıvranıp yatan hayalin gelir yamacıma,
Ve ben;
Anıları çıkarır koyarım şimdi masama...
Sayıların bile erişemediği kadar özledim seni,
O kadar çok hasret bıraktın ki beni,
Yıldızlar bile terk etti sana kurduğum gökyüzümü,
Gidişinden bu yana hep aynı mevsim gözlerim,
Nisandan kalma bahar yağmuru...
Dolar birazdan nakış nakış ilmiklediğim hasretin gözlerime,
Düşüverirsin avuçlarıma,
İntihara meyilli gözyaşlarımla.
Koyamadım adını bir türlü bu yokluğun,
Hangi para cinsine çevirsem satılık sevdamı,
Hiç biri bir gülüşün kadar değerli olmuyor...
Hani hep söylerdin ya;
Sana her baktığımda kendimi görmeliyim diye,
Ne zaman uğrasa gözlerim aynalara,
Hep seni görürüm,
Sadece seni.
Ah benim gülüşü ömürlük yarim,
Hangi gözlere mahkum kıldın aşkımızı? ..
Yine şafak söküyor,
Kaçıverir birazdan hayalin,
Dönüşsüz yollara bilet keser birazdan gülüşün,
Yine bir ben kalırım dört duvar arasında...
Güneşsiz gündüzlerimde gecemi beklerim,
Buluşuruz yine geç saatlerde,
Kim bilir düş olur gelirsin belki rüyalarıma,
Kim bilir,
Yine bana güler gibi,
Gülüverir o güzel gözlerin,
O güzel yüzün,
Kim bilir,
Kucaklar uyanırsın belki benimle;
Sen dolu en güzel sabah uykularıma...