Kibrit Çöpü Şiiri - Mesut Çiftci 2

Bir kibrit çöpüyüm ben,
Yazgısında yanmak olan,
Öylesine garip,
Öylesine gariban.
Koskoca bir ormandan
Ve yüce bir ağaçtan yontulan,
Kuruyup gitmişim kederden, gamdan.

İçimde taşırım koskoca bir orman,
Yeşilin her tonu,
Bir ceylanın yaşam maratonu,
Kaplumbağaların serinlik düşü,
Orman kuşlarının keyifli gülüşü,
Nazlı uçuşları kelebeklerin,
Türlü türlü kokuları çiçeklerin.
Belleğiyim ezgisinin hepsinin.

Koparılmışım evimden,
Geçmişim artık kendimden,
Kamyonlara yüklenmişim,
Fabrikalarda kesilmişim,
Tekdüze biçilmişim,
Kurutulmuşum,
Kavrulmuşum,
Yanmak için savrulmuşum,
En serin düşlerimden.

Bir kutuya hapsedilmişim,
Sorgusuz sualsiz müebbet yemişim,
Kaderdaşlarımla omuz omuzayım,
Ama sonsuzluğu kıskandıracak kadar yalnızım,
Terk edilmişim ve ıssızım.

Peki,
Ne kalır benden geriye?
Ne kadar hatırlar beni dünya?
Küçük bir yanık izinden fazlası mıydım,
Ve o koskoca ağaca nasıl kıydın?