Kibirden Yıkılan Başkan

Bizim gücümüzle çıktın sen başa,
O vefa nerede, ne çabuk unuttun?
Şimdi bakıyorsun sanki bir taşa,
Yürekleri yaktın, ne hasretle tuttun.

Kibir abidesi oldun, ey Başkan,
Ne gönül bıraktın, ne doğru kelam.
Ettiğin yanlışlar, şimdi bak aşan,
Sana destek veren, çekiyor elem.

Düşeceksin, gör o yüksek tepeden,
O zaman elinde kalmayacak tutan.
Kendi ellerinle hazırladın neden,
Bu hüzünlü sonu, sana kim satan?

Yalnız kaldın şimdi, kimse yok yanında,
O eski coşkunluk, o kalabalık nerede?
Hata yaptın bize, hem de anında,
Boş bir ses yankılanır şimdi her yerde.

Âşık TURHAL der ki, dön artık yoldan,
Halkına sırt çeviren, huzur bulamaz.
Bir damla su yok ki, tutasın koldan,
Çöküşün yakındır, kimse kalamaz.