bir mevsim dönüşürken diğerine,
altın sarısı geçişleri
karanlığa hapsediyordu toprak
-ki toprak aşktan önceydi
hep aynı vedada kaldığımı gösteriyordu
kaybolduğum mor kuytuluk
unutur olmuştum düşlerimi sokaklarda
-ki düşlerin öznesi yoktu
bakışlarımla avuçluyordum
öfkeme yapışmış kan pıhtılarını
esriyen acıların son demini yaşıyorum
-ki yaşam ölümün ilk adıydı…
Kayıt Tarihi : 15.8.2002 05:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!