Keşke Benim Yerime de Gitseydin

Gel beraber yalnız kalalım,
biriyle yalnız kalabilmek,
yalnızlığın en asil tonudur.
Birbirimize böyle uzak yalnızken,
o ton için oldukça koyuyuz.
Hafızamın ücra köşelerinde bir gülüş saklı.
Ah! Her zerresine kurban olayım.
Bazen tırmanıyor boğazıma kadar. Yutkunamıyorum...
Bir yudum seni içsem geçer de
şimdi aşkın katı hâlisin, içilmezsin.
Kadehine tokuşturmak için kaldırdığım kadehler, bazı geceler
ziyaret ediyor düşlerimi.
Ben hiçbir anıyı,
ömrümün bunca senesiyle süslememiştim.
Ah vefasına kör kaldığım,
içim içime sığmıyordu sen nasıl sığdın.
Tanrı’m, bana yeni bir hikâye bahşet.
Adındaki bir harfin bile geçmediği.
Bir şehir Tanrı’m,
hiçbir bankını anılarımızın kirletmediği.
Hissederdim, uzaktan sarılırdı tenime.
Ben ruhunun kokusunu bilirken...
O sanki tanıdığım gün bitmişti,
ben sanki bittiği gün tanımıştım.
Seni defalarca rakı masasının üstünde unuttum, her defasında
sevgin koşup getirdi ardımdan.
Aşktan yana can yakan ne varsa,
senin yerine de üzüldüm.
Keşke benim yerime de gitseydin,
kalmak acı verici.