Seviyordum ölümü sever gibi yüzünden düşen bin parça acıyı,
Kucak açıyordum belki sana,
Belki de kel başa şimşir tarak hüzünlerine.
Hiç gereği yokken sarılıyordum belki ardına düşen gölgene.
Karanlığı hiç gereği yokken seviyordum.
Bilirsin işte; her zamanki şaşkınlığım.
Döküyordum her defasında elimde avucumda kalmış küçük mutluluğumu.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta