Ben anayım, özünüm...
Ben, ömrünü katık yapıp
Bitmeyen sevgisine
Gözünün aradığı anda
Yanında gördüğünüm.
Ben, orduyum, bölüğüm...
Ben, yüreğinde yüce derman
'ANA' dediğinde çözülecek olan
O, koskocaman kördüğümüm.
Ben, sabırım, tahammülüm...
Ben, avuçlarında sonsuz şevkat
Küçük çehreni sıvazlayan
- Ruhum üzerinde örtü -
'ANA' denen ölümlüyüm.
Kayıt Tarihi : 2.4.2003 02:08:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Mesnevi'den 1000. ncü Beyit: Bu âlem de daimî olarak doğurur, o âlem de. Her sebep anadır, eser çocuğunu meydana getirir. Eser doğdu mu ondan da şaşılacak sebepler doğması için sebep haline gelir. Bu sebepler, nesilden nesile yürür gider. Fakat görmek için adamakıllı aydın bir göz lâzım dedi” dedi.
Ben, yüreğinde yüce derman
'ANA' dediğinde çözülecek olan
O, koskocaman kördüğümüm.
Evlat denince akan sular duruyor ...
Tebrikler ancak bu kadar güzel anlatılırdı...
Saevgilerle...
TÜM YORUMLAR (4)